Przekład z języka włoskiego Izabella Teresa Kostka
*
David La Mantia, classe 1963, allievo di Franco Fortini e Romano Luperini all’università di Siena, è oggi docente di italiano e latino al liceo scientifico Marconi di Grosseto. Ha lavorato a lungo come editor e ghost writer e pubblicato, per Carlo Cambi editore, Seb, Zanfi editore e altre case editrici, testi di tradizioni popolari, enogastronomia, racconti, poesie raccolte in antologie. Fa parte del C. T. S. della fondazione Bianciardi, è presidente dell’associazione Portavoce e membro del direttivo della Proloco Grosseto, con specifica responsabilità agli eventi culturali. La sua silloge „A testa bassa” ( Innocenti, 2019) ha ricevuto il secondo premio tra la poesia edita al premio Città di Grosseto 2020. La sua ultima raccolta „Gesti lievi” (Il leggio, aprile 2022), è stata tra le opere inedite proposte per il premio Pagliarani 2021. Attualmente presenta „Finestre”, un romanzo edito da Inschibboleth nel 2023. È anche cooamministratore ed uno dei protagonisti del gruppo „L’irregolare”, redattore di „Bubbles magazine Italia” e de „Le parole di Fedro”, collaboratore fisso di „Metaphorica” rivista di poesia.
*
David La Mantia, urodzony w 1963 roku, uczeń Franco Fortiniego i Romano Luperiniego na Uniwersytecie w Sienie, dziś jest nauczycielem języka włoskiego i łaciny w liceum naukowym Marconi w Grosseto. Przez długi czas pracował jako redaktor i ghost writer, publikując dla Carlo Cambi Editore, Seb, Zanfi Editore i innych wydawnictw teksty, które dotyczyły popularnych tradycji, jedzenia i wina, opowiadania oraz wiersze zebrane w antologiach. Jest członkiem C.T.S. fundacji Biancardi, prezesem stowarzyszenia Portaspoce i członkiem zarządu Proloco Grosseto, odpowiedzialnym szczególnie za wydarzenia kulturalne. Jego książka „Z nisko pochyloną głową” (wyd. Innocenti, 2019) zdobyła drugą nagrodę w kategorii poezji opublikowanej w konkursie Città di Grosseto 2020. Jego najnowszy zbiór „Gesti lievi / Łagodne gesty” ( wyd. Il leggio, kwiecień 2022), znalazł się wśród niepublikowanych utworów zgłoszonych do nagrody Pagliaraniego 2021. Obecnie zajmuje się prezentacją powieści „Okna” wydanej przez Inschibboleth w 2023 r. Jest także współadministratorem i jedną z osobowości naczelnych grupy „L’irregolare – Nieregularność”, redaktorem magazynu „Bubbles Italia” i „Słowa Fedro” oraz stałym współpracownikiem magazynu poetyckiego „Metaphorica” .
***
Abbiamo perso la farina
per fare il pane, le parole
che avvicinano al cielo,
quelle che celano l’abisso
con le rose, con il mirto fiorito.
Non sappiamo più che forma abbiano,
di quali suoni siano fatte.
Di quante voci di madri.
Tutto è perso. Però quelle parole,
che non sappiamo riconoscere,
restano incomprensibilmente abbracciate
alla nostra passeggiata
quotidiana, al nostro immenso
fuggire dalla nostra giornata.
*
Zgubiliśmy mąkę
do pieczenia chleba, słowa
przybliżające Ciebie do nieba,
te, które kryją otchłań
z różami i z kwitnącym mirtem.
Nie wiemy już jaki mają kształt,
z jakich dźwięków się składają.
Ile jest w nich głosów matek.
Wszystko jest stracone. Ale te słowa,
których nie umiemy rozpoznać,
pozostają niezrozumiale blisko nas
podczas codziennego
spaceru, podczas tej wielkiej ucieczki
od naszego dnia powszedniego.
***
Le domande, figlia mia, restino
con noi, come alberi crescano
e raggiungano il cielo. Noi
presto saremo in quel verde,
nell’azzurro. E non avremo paura.
*
Pytania, moja córko, pozostają
z nami, jak drzewa rosną
i sięgają nieba. My
już niedługo będziemy w tej zieleni,
w błękicie. Nie będziemy się lękać.
***
Chi è orfano, lo è per sempre,
non una volta, non per un abbraccio.
E misura il tempo con le sconfitte,
con i panni stirati, le stagioni,
con il risparmio di sé, con i pianti
esatti, i bugiardini,
le scritte sulla pelle, sui banchi
( ricordo, scritte nel sangue,
Qui c’è un adottato, Qui un matto,
Qui un servo infedele di uno stato
distratto, Qui un servo e nulla più).
L’orfano misura con lentezza,
guardando, da lontano, chi annoda
la cravatta, la tecnica perfetta,
la gran dolcezza di chi nella foto
non manca mai, nemmeno in sogno.
*
Kto jest sierotą, jest nią na zawsze,
nie na jeden raz, ani przez jedno przytulenie.
Odmierza czas porażkami,
wyprasowanymi ubraniami, porami roku,
oszczędzaniem siebie, wyważonym
płaczem, ulotkami,
napisami na skórze, na ławkach
(pamiętam, napisane krwią,
Oto adoptowany, Oto szaleniec,
Oto niewierny sługa nieuważnego
państwa, to sługa i nic więcej).
Sierota ocenia powoli,
obserwując z daleka tego, który zawiązuje
krawat, jego doskonałą technikę
i wielką słodycz tego, kogo na zdjęciu
nigdy nie brakuje, ani nawet w snach.
***
Ormai non voglio parlare
piu di niente, nemmeno
delle ombre, delle impronte
perse nel vento. Di niente.
Vorrei passare il tempo
che mi resta a chiamarvi
al telefono, a riascoltare
le vostre promesse, essere certo
che voi difenderete il pane e l’acqua.
*
Nie chcę już o niczym
rozmawiać, ani
o cieniach, ani o śladach stóp
zagubionych na wietrze. O niczym.
Chciałbym spędzić pozostały
mi czas dzwoniąc do was
przez telefon, słuchając ponownie
waszych obietnic, aby być pewnym,
że będziecie bronić chleba i wody.
PODTEKST KULTURALNY 